Wat we nu lezen…

Ian McEwan – Machines like me

Na het succes van de verfilmde roman De kinderwet confronteert Ian McEwan in Machines zoals ik de lezer opnieuw met fundamentele vraagstukken, dit keer in een meeslepend, dystopisch verhaal, gesitueerd in het Londen van net na de Falklandoorlog: Thatcher is aan de macht en Alan Turing bereikt een beslissende doorbraak in de artificiële intelligentie. De werkloze Charlie is verliefd op Miranda, een intelligente studente die een verschrikkelijk geheim met zich meedraagt. Ze raken verwikkeld in een driehoeksrelatie met de androïde Adam, wiens persoonlijkheid ze samen hebben ontworpen. Maar kan een machine de zaken van het hart wel begrijpen? Wat is het dat ons menselijk maakt?
Over Machines zoals ik
“Een ontzettend goede roman over een nieuw soort kunstmatige mens.’ The Times
“Deze gedurfde prestatie is een geslaagde combinatie van literaire flair en intellectuele sprankeling.’ The Sunday Times
“Meesterlijke nieuwe roman (…) McEwans vermogen om de lezer tot nadenken te stemmen is waardevol en tijdloos.’ Financial Times

Eerder lazen we van hem met het Rotterdams Leesgenootschap On Chesil Beach.

Ian McEwan (geboren op 21 juni 1948) is een Engelse roman- en scenarioschrijver. Hij staat sinds 2008 op de lijst van 50 beste Britse schrijvers sinds 1945. McEwan begon zijn carrière met het schrijven van korte Gothic verhalen. Zijn eerste boeken waren The Cement Garden (1978) and The Comfort of Strangers (1981) en levered hem de bijnaam “Ian Macabre” op. Deze boeken werden opgevolgd door drie succesvolle romans in 1980 en begin 1990. In 1998 won McEwan de Man Booker Prize met Amsterdam.

Advertenties

Wat we nu lezen…

Deze keer een genre-overschreidend experiment. Weliswaar een klassieker, maar niet uit de literaire, maar uit de filosofische canon. Met zeker ook literaire kwaliteit en een een verhaalstructuur.

Aldus sprak Zarathoestra van Friedrich Nietzsche.

Een profetisch boek als ‘Aldus sprak Zarathoestra’ – dat de veelzeggende ondertitel ‘Een boek voor iedereen en niemand’ draagt – beroert existentiële snaren in elke nieuwe generatie van lezers. Want steeds zullen er weer mensen zijn die menen dat de veldslag tussen ‘iedereen’ en ‘niemand’ uitgevochten wordt in hun eigen innerlijk.

Dit is ongetwijfeld het bekendste, maar misschien ook het meest raadselachtige boek van de Duitse filosoof (1844-1900). Zelf beschouwde hij het als het hoogste geschenk dat ooit aan de mensheid werd gegeven. Voor de 20e eeuw, die in het teken zou staan van het nihilisme en de overwinning op de christelijke moraal, zou het de ‘Bijbel’ moeten zijn van een nieuw soort adel, de Uebermensch. Zover is het nooit gekomen, hoewel het door zijn extatische toon en visionaire kracht menig denker, dichter en kunstenaar, ook nu nog, inspireerde. Marsmans heldere en informatieve inleiding is nog steeds erg leesbaar, wat niet altijd geldt voor Endts vertaling, die een wat archaïsch Nederlands opleverde, al benadert hij daarmee wel goed de duistere, archaïsche, oud-testamentische atmosfeer van het origineel. Wilfred Oranje maakte recent een wat vlotter leesbare nieuwe vertaling (a.i. 97-12-157-6).
(Biblion recensie, Redactie.)

Wat we nu lezen…

Radetzkymars is de geschiedenis van het verval van de Habsburgse monarchie, gezien door de ogen van de hoofdpersoon, luitenant von Trotta. Het verhaal begint in 1859 met diens grootvader, die door toeval het leven van de jonge keizer Franz Joseph redt, en eindigt met de dood van de keizer in 1916. De Eerste Wereldoorlog is dan al gaande, en de oude wereldorde van de adellijke familie von Trotta, steunpilaar van keizer en staat, is definitief verdwenen. De klanken van Johann Strauss’ Radetzkymars, elke zondag voor zijn huis uitgevoerd, symboliseren een voorbije wereld, die nog slechts bestaat in de herinnering van de verbitterde von Trotta. Radetzkymars is volgens velen de grootste roman van Joseph Roth. Hij roept met het verhaal de bittere maar tegelijk zoete geur van nostalgie op, door zijn indringende beschrijving van het leven in een Moravisch stadje, en door de langzame aftakeling van een wereldbeeld dat zichzelf heeft overleefd. ‘Als één schrijver voor mij het oude Europa belichaamt, dan wel Joseph Roth. Wat een droevig genot hem te lezen.’ Benno Barnard ‘Een van de beste schrijvers ooit.’ Geert van Istendael ‘Mijn meest geliefde schrijver.’ Ian Buruma ‘Een van de grootste traditionele romanschrijvers van de laatste eeuw. Fictie van de hoogste rang.’ The Herald Tribune.
Het oeuvre van journalist en romancier Joseph Roth (1894-1939) leest als een treurdicht voor de kosmopolitische, tolerante, gedoemde cultuur van Centraal-Europa, die zijn hoogtijdagen beleefde vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Roth werd geboren uit Joodse ouders in Galicië, aan de oostelijke kant van het Habsburgse keizerrijk. Hij diende tijdens de Eerste Wereldoorlog in het keizerlijke leger. Na de oorlog keerde hij terug naar Wenen. In 1920 vestigde hij zich als journalist in Berlijn, om Duitsland in januari 1933 voorgoed te verlaten. Vervolgens woonde en werkte hij afwisselend in Oostende, Amsterdam en Parijs, waar hij onder armoedige omstandigheden overleed.‘Joseph Roth raakt altijd meteen aan de kern van een menselijk wezen. (…) Zijn karakterbeschrijvingen, zijn beschrijvingen van situaties en mensen zijn onovertroffen. Maar altijd met een soort eenvoud geschreven dat je denkt: hoe doet hij het?’ – Tommy Wieringa

Wat we nu lezen…

Ons leesgenootschap richt zich in principe op klassiekers van de wereldliteratuur (met daarnaast soms wat extra aandacht voor de klassiekers van de Nederlandse literatuur). De Poolse literatuur was de afgelopen 12 jaar nog niet aan bod gekomen.
In 1981 maakte Paul Beers een nieuwe vertaling van de roman waarmee de Poolse auteur Witold Gombrowicz in 1937 debuteerde: Ferdydurke. Het mag een wonder heten hoe fris het boek na meer dan tachtig jaar nog is. Sinds ‘jeugd’ een absolute maatstaf in onze cultuur geworden schijnt, is de satire van ‘Ferdydurke’ op de strijd tussen rijp en onrijp alleen maar actueler geworden. Niemand kan zich aan de blik van de ander onttrekken: als de dertigjarige in het verhaal voor een scholier wordt aangezien kan hij niet anders dan weer in de schoolbanken gaan zitten en is hij met niets anders bezig dan met zijn verovering van een lyceïste, een modern meisje in optima forma. Over de dwang die er uitgaat van de vorm, zo zou je de roman kunnen samenvatten, Gombrowicz doet dat zelf in een paar hilarisch essayistische intermezzi. Hij schrikt er trouwens ook niet voor terug het hele verhaal in het honderd te laten lopen, slotregel: ‘Wie dit leest, is een zot! W.G.’.
(Bewerking van Biblion recensie, J.F. Vogelaar.)

Wat we nu lezen…

Otto Kadoke werkt als psychiater in een crisiscentrum: zijn specialiteit is suicide-preventie, hij dient mensen met een doodswens voor het leven te behouden. Wanneer hij op een dag bij zijn oude en hulpbehoevende moeder op bezoek gaat, doet een van de Nepalese verzorgsters de deur open, gehuld in slechts een handdoek. De psychiater, die zich altijd aan het protocol houdt, wordt overmand door gevoelens van liefde voor het meisje, met als gevolg dat hij de verzorging voor zijn moeder voortaan alleen dient te organiseren.
Kadoke is kinderloos, van middelbare leeftijd, maar niet onaantrekkelijk voor artsen in opleiding: hij heeft er menig weten te verleiden. Na opnieuw een grensoverschrijdende ontmoeting, ditmaal met een suïcidale jonge vrouw, lopen het professionele en privéleven van Kadoke definitief in het honderd: zijn moeders huis wordt een ambulant crisiscentrum.

Moedervlekken is een genadeloos eerlijke roman over de liefde van een zoon voor zijn moeder en vader, en vice versa. Een boek over twee mensen die niet kunnen leven – en niet dood kunnen gaan – zonder elkaar. Het markeert een nieuwe fase in Arnon Grunberg’s veelomvattende schrijverschap: zorg en liefde sluiten elkaar niet langer uit. Ondanks verlies en pijn blijkt het mogelijk liefde voor het leven te voelen.

Wat we nu lezen….

We blijven deze maand in de advocatensfeer en de Nederlandse literatuur. Een onzer leden koos voor een wat vergeten P.C. Hoofdprijs winnaar: Abel J. Herzberg – Om een lepel soep.

Een advocaat, met een ervaring van meer dan vijftig jaar, haalt herinneringen op aan zijn praktijk. Hij is daarbij, naar hij schrijft, nogal eenzijdig te werk gegaan. Herinneringen aan handelszaken met interessante rechtsproblemen zijn er niet bij. Dagelijkse wederwaardigheden zijn in dit boek verwerkt in de overtuiging, dat er niets voorbijgaands is zonder eeuwigheidswaarde en niets persoonlijks dat niet iedereen raakt.
Daardoor komen allerlei onderwerpen van algemene aard vanzelf ter sprake, zoals legalisme en sociaal gevoel, maatschappelijk en onmaatschappelijk gedrag, seks, huwelijk en echtscheiding, strafrecht en de eraan inherente ontoereikendheid, burgerlijke ongehoorzaamheid en wat daarmee samenhangt en allerlei meer, en dit alles zoveel mogelijk in anekdotische vorm.
Ten slotte het recht in een wereld vol van onrecht en honger, het onderwerp waaraan dit boekje zijn titel ontleent.

Wat we nu lezen…

F. Bordewijk – Karakter

Geremd door zijn armoedige jeugd als zoon van een ongehuwde moeder in vooroorlogs Rotterdam en gedwarsboomd door zijn vader, de machtige deurwaarder Dreverhaven, weet een jongeman zich toch op te werken van kantoorklerk tot advocaat. Dit na zoveel jaar nog in geen enkel opzicht verouderde boek is met zijn feilloze compositie (zelfs in de titels der hoofdstukken), zijn heldere zakelijke stijl en zijn psychologische diepgang een klassiek werk in onze literatuur. Het figureert nog steeds op literatuurlijsten van scholieren. De verfilming door Mike van Diem werd met een Oscar bekroond. (bron: bol.com)